Om pingvinar og den gong naboen feis i heisen

Det har vore lite aktivitet her i på sida i det siste fordi eg er opptatt med å skrive om veret.

Dersom nokon der heime har eit tilfeldigvis har eit bilete av ein isbre frå peru, så hadde eg vore kjempeglad om eg fekk lov bruke det før laurdag! I tillegg prøvar eg å halde oppe mitt sosiale liv og lese bittelitt. Har trass alt midtsemestereksamen på måndag, men eg må tilstå eg er ein ganske dårleg til å prioritere lekser som går ut på å teikne sirklar på kart.

Og den som lurte på kva detta hadde med pingvinar og naboar med tarmgas, så kan eg opplyse om at det ikkje har noko med nokon av delane å gjera. :-)

Litt om kvart og ingenting

No tenkjer eg de har venta veldig på å høyre nytt frå den vesle sju-millionsbyen på stillehavskysten. Eg har ikkje skrive så mykje i det siste av to årsaker:
1. Har ikkje hatt tid for det skjer ting heile tida
2. Det som har skjedd har ikkje vore noko spesielt, men type: reiste på unviersitetet, gjorde lekser, møtte venner.

Dermed. Lite nytt = lite posting. Men no skal eg prøve å gjera ein innsats.

Eg har det i grunn bra fort tida. Eg har godt med pengar, gode venner, straum i huset og ein kurert mage. Det einaste eg verkeleg er i manko av er tid. Eg har ein misstanke om at klokka gjeng dobbelt så fort her nede, eller så har døgnet krympa ned til 20 timar, for no er det snart oktober! Oktober, november, desember og that's it. Chau og adios Peru. Ein kan bli stressa av mindre. Det som tek mest tid er universitetet. Her er det innleveringsoppgåver, deleksamenar, obligatorisk oppmøte og framføringar i eitt sett. Tysdagar og torsdagar er dei lengste dagane, for då har eg tri forelesingar, og den siste sluttar klokka sju. Det eg har lyst til å gjera er å reise. Sjå Cuzco (Machu Pichu), Iquito (jungelby), Arequipa (sud), strendane i nord, Bolivia, gå på tur i la Cordillera Blanca...you name it! I staden bli eg hengande på la Catolica i Lima veke etter veke, helg etter helg.

Universitetscampus er stor og grønn, med fakultet spreidt rundt om kring, eit par dådyr som bur i rosehagen og ein haug med ekkorn som av og til snik seg inn i ein av dei tri kafeane. Der serverar dei forrett, hovudrett, dessert og drikk til under 12 kroner. Vil du berre ha hovudretten og drikka så kostar det deg 8 kroner. Her har SiB verkeleg noko å lære! Maten er gjerne ris OG potet med kjøtt, kylling eller fisk. Ikkje det mest spenannde i verden, men det glir greitt ned. Det smakar ikkje lort, som det blir sagt. Dessutan er universitetsmaten klinisk rein, så det er ingen fare for å bli særleg dårleg av maten der i garden.

Apropos dårleg mage: Eg kan fortelje at det ikkje blei nokon trehoggetur. Det har eg skrive om i studvestbloggen, men eg nemner det her òg. Eg blei sittande fast i Lima fordi eg åt ein omelett. Er det ikkje typisk at den einaste gongen eg har blitt seriøst dårleg av mat, så var det ikkje noko halvskummel suppe kjøpt på ein småskitten restaurant, men ein omelett laga på mitt eige kjøkken av egg kjøpt på byens finaste butikk. Dermed måtte Hanne og Brando dasne seg rundt trea i Huancayo medan dei svinga øksa utan meg, men eg har i det minste ein god grunn til å koma tilbake til neste års fest!

Ellers så må eg siea at det var moro å sjå Karen i sving med såpevann og skrubb.

Foto

Har litt problem med bildeopplastinga for tida, men fortvil ei: på my space kan de sjå alle saman.

Tengo problemas de poner fotos en mi blog pero en my space se puede ver todas.

Lysere tider

Etter to kveldar i stummande mørkre og to dagar utan varmt vatn i dusjen har me endeleg fått lyset tilbake til heimen. I tillegg har eg fått ny madrass! Og det var jammen på tide - det skal Guri få erfare når ho kjem, for den har blitt gjesteseng.

Til helga er det ny tur til ein ny liten landsby for å feire nok ein tradisjonell fest. Det blir nok artig denna gongen òg!

Feil fots dag

I går var det ikkje min dag. Ikkje i det heile tatt.

Førs stod eg opp. Trøtt. Og måtte krangle med dassen, for han er ikkje noko glad i å dra ned. Ikkje rart det er vassmangel i denna delen av verda, så dårlege doar som her er!

Så fant eg ut at eg ikkje hadde nokon reine klede. Og dei kleda som var reine var våte, fordi eg satte i gong ein vask kvelden før. Dermed måtte det vaskas og tørkast.

Neste prosjekt var frukosten. Då måtte eg ha ein kniv, men det var ingen reine knivar og kjøkkenbenken kunne ein omtrent ikkje få auge på under gryter, fat, koppar og bestikk. Alt innsausa i ein eller annan rest (ikkje forstår eg korleis det er mogleg å få til så mykje oppvask når ein ikkje ein gong kan bruke komfyren- slangen mellom gassballongen og komfyren har vore lekk. Han er bytt no.). Måndag er dagen Rosa kjem for å vaske huset. Eg synest det var flaut å gje ho tårnevis med oppvask i tillegg til å vaske do, gulv, stoge, kjøkken og alt. (Probleme med hushjelp er at så for eg har lyst til å vakse noko sjølv, så anar eg ikkje korleis fordi Rosa har sitt vaskesystem og alle såper og vaskemiddel på kolaflasker) Uansett så sette eg i gong med å vaske oppvasken.

Då eg, etter ti minut, var ferdig med bestikk, skåler og halvvegs i gong med koppane ringte dørvarkta. Han sa at straumen blir kutta fordi Jorge (huseigaren) ikkje har betalt rekninga.

Eit minutt seinare var det mørkt. Vaskemaskina stoppa. Tørketrommelen stoppa. Kjøleskapet soppa. Internett stoppa. Varmtvatnet stoppa. Fjernsynet stoppa (men det bryr eg meg ikkje noko om). Jorge er på tur og Virginia (som arbeider litt for Jorge) er sjuk. Hipp hurra! I tillegg kunne eg ikkje sende melding frå mobilen, og hustelefonen virkar berre dersom ein ringer til andre fasttelefonar.

Planen var å sende e-post frå universitetet. Men i det eg kom til datasalen, tok datasalmannen lunsjpause.

Quechuaklassa halta eg meg gjennom. Og klokka to var det tid for lunj. Men all lunsjen var utsolgt, bortsett frå den dyraste maten (som ikkje var noko god). Dessutan var det ustyrteleg vanskeleg å seia ein einaste setning spansk korrekt.

Tilbake i heimen måtte eg berge kleda som framleis låg i vaskemaskina og vaske dei opp for hand. Så dildra eg meg til med stearinlys og lommelykter med dårleg batteri for å få gjort litt arbeid. Ein liten opptur kom då eg blei invitert på middag av mine to koreanske sambuarar (no har me bytta ho franske med endå ei frå korea). Koreansk mat er god mat :-)

I tillegg streva eg med eit ganske stort underskot av søvn frå helga og ein gryande forkjølelse. Noko som får små, ubetydelege detaljar til å verke som enorme problem som berre er til for å få meg endå meir irritert. Kort lunte heiter det visst.

Virginia lova å gjera det ho kunne for at me skal få straumen tilbake i dag. Dersom eg ikkje kan ta ein varm dusj når eg kjem tilbake i natt så blir det opprør, for no renn kjøleskapet utover heile gulvet.

Våre venner turistane var på fest

Eg har nok ein gong kome meg ut av Lima for å trekke frisk luft og få rista av meg litt støv. Målet var den bittevesle landsbyen Chipao i fylket Ayacucho, fire timar frå den nærmaste asfalterte vegen, 15 timar frå Lima. Frisk luft var det mykje av i Chipao, sjølv om 4000 høgdemeter gjorde han noko uttynna. Støvet, derimot, blei eg ikkje kvitt. Det er tørt fortida i dei peruanske andesfjella.

Bakgrunnen til at me reiste til akkurat Chipao var at ein venn av Hanne kjenner ein doktor frå Chipao. Doktor Dante og familien hans bur og arbeider i Lima, men dei er opphavleg frå Chipao. Dei siste åra har dei starta opp att ein gamal tradisjon om å lage landsbyfest for å feire fleire ulike ting. At regnet snart kjem så ein må vaske vassrennene var hovudårsaken til festivitasen, men det blei og gjort stas på osten, med prestisjefylt ostekonkurranse.

I den samanhengen blei me invitert til landsbyen, og behandla som kongar heile helga. Me (eg, Hanne, ein tysker og tri peruanarar) gjekk under kallenamnet "Våre venner turistane" heile helga, blei spandert på med mat og drikke av familien til Señor Dante og guida frå klokka fem om morgonen til eitt om natta. Dei viste oss planter som blomstra ein gong kvart hundrede år, før-inkaske ruinar, teppeveving (som er manneyrke her i Peru) og bada i kvarme kjelder. Folk blei veldig ivrige med å snakke quechua med meg då dei fant ut at eg tek quechua på universitetet, men dei blei skuffa då dei fant ut at eg faktisk ikkje forstod eit kløyva ord.

Også fekk me med oss Festen, så klart. Hovudhendinga på festen var saksedansen. To dansarar oppkledd i rare klede hadde med seg ein fiolinist og ein harpespelar på kvar. Dansarane dansa på skift, og det var om å gjera å danse mest spektakulært. Dansinga starta klokka ti laurdagskvelden og stoppa i åttetida søndag kveld, berre avbrote av ei kvilepause på fem timar på morgonkvisten. Etter kvart som timane gjekk utvikla dansen seg frå å hoppe rundt på tåspissane, til å bera ungar med kjeften og ta i mot kaktusar med brystkassa. Heile spetakkelet blei avslutta med at dansarane slengte seg ut frå eit digert tre. Ingen skader denna gongen heller.

Ellers så var det ostekonkurranse, som eg skreiv. Våre venner turistane (oss) blei utplukka til å vera dommarar, sjølv om me kunne særdeles lite om andinske ostar. Ikkje er eg særleg glad i ost, heller, men det var ganske artig å stå å prøvesmake medan hundrevis av damer med flette og hatt venta i spenning. Vinnaren fekk ei gryte.

Ostekonkurransa og dansetevlinga var ikkje den einsta som blei kjempa om. Ei anna konkurranse var å dekorere den finaste hatten med den lokale floraen. Rektig så fine blei hattane. Berre sjå:

Avishermekråke

Studvest har funne ut at dei skal ha korrespondentblogg der korrespondentane er frie til å skrive om laust og fast. Dermed har eg fått meg to bloggar å skrive i. Eg kjem nok likevel til å halde fram med å publisere laust og fast her, men kanskje ikkje like mykje. De får følgje med både her og både der.