Solita en la ciudad

Intentaré escribir algunas palabras en castellano para informarles que ha pasado en mi vida el último mes.

Status quo es que estoy trabajando poniendo al dia una database de sitios turísticos. Por eso estoy casi sola en Bergen. La mayoría de mis amigos estan en viajes o han ido a sus ciudades para trabajar y pasar el verano con sus familias. Uno se fue a Ethiopia, otros a Grecia. Una esta iendo a Holanda y una casi esta en Lima (ya debe haber llegado) y varios han ido de intercambio a China. Para mi no me importa a donde han ido (a parte de la que se fue a Peru. Espero que lo pase tan chevere que yo!), lo que me importa es que no estan aca. En Bergen. Conmigo.

En realidad no estoy totalmente sola - algunos todavia estan, pero debido a la imaginación de que ya no esta nadie tengo la necesidad de siempre pasar el tiempo libre con alguien. Es extraño porque normalmente aprecio el tiempo "libre" para descansar y pensar.

Por eso las úlitmas semanas he ido a varias caminatas en las montañas en el alrededor de Bergen con una amiga que ahora tambien se ha ido. Bajando una montaña encontramos a un hombre que estaba corriendo. Es decir - ya no corría más porque se había caido y golpeado su cabeza bien grave. Tuvimos que llamar a la ambulancia y le llevaron al hospital donde le cosieron 40 puntitos en la cabeza.

Kven bryr seg?

Hadde du gått forbi ein mann som låg strak ut i halvvegs inne på stien, klynkande og med hånda for hovudet?

Eg og Karen kom over ein snublande joggar, som fekk ein brå slutt på joggeturen og ambulanseskyss til Haukeland i førre veke. Då eg var nede og møtte ambulansa passerte tri grupper med gåande Karen og den liggjande joggaren. Berre det franske ekteparet spurte korleis det gjekk. Dei andre (blant anna ein mann med barn) festa blikket stivt framfor seg og marsjerte beint forbi, utan eingong å ense mannen, som dei ikkje hadde kunne unngå å sjå.

Ein bør kunne forvente at folk som passerar ein skadestad tek seg bryet med å spørje "korleis går det?" for så å gå vidare vel vitande om at medisinsk hjelp er på veg. Eg må inrømme eg håpar at uvissa om kolreis det gjekk med mannen for dei som gjekk forbi førte til eit lite stikk av dårleg samvit.

Eig håpar at dei ville oppført seg annleis dersom dei hadde kome først til ein skadestad, men med den manglande viljen til å vise interesse for folk som treng hjelp, så veit eg ikkje om det er så mykje å håpe på.

Så sat eg her, då.

Det er skikkeleg ustrategisk for studentar som berre har studentkjenningar å bli buande i Bergen om sommaren. Då eg var heime i Vinje var hadde ingen kome heim frå sine respektive studiestader endå, men så fort eg kom tilbakars til Bergen hadde alle reist heim til sine heimlege trakter.

Nesten alle. Hanne var heldigvis her framleis, men ho reiste fort tilbakars til austlandet. Inger hadde omtanke nok til ikkje å la meg sitte inne å glo på jonsok medan jonsokbåla brann ned på stranda. No har Inger óg reist sin veg. Dei som eg delar tak og veggar med har fordufta. Eg og Karen lettar for tida våre sosialiseringsbehov når me pakkar ned alt Karen har samla på i tri år i boksar og kuffertar. Ho forsvinn til helga.

Det er rart med det. Året rundt, når det er full by og fullt hus, så er det deilig å ikkje ha nokon ting å gjera, men så fort eg veit at eg ikkje kan vera i lag med alle kjente, så kjem behovet for sosialisering. Kom og hald meg litt med selskap, då vel.