Forskingsframgang, tvangssosialisering og dritungar

Veit at bloggen min har vore lite aktiv for tida, og at eg derfor har mista mange lesarar, men eg publiserar no nytt her likvel. Eg veit at det er nokon der ute i den vide verda som sjekkar han av og til.

FORSKINGSFRAMGANG
Etter ein god start på forskinga mi, med avtaler og intervju kvar dag, så har det roa seg noko ned no. Eg har snakka med organisasjonar som organiserar mangobøndar, bistandsorganisasjonar, forskingsinstitusjonar og styresmakter. Det som manglar mest av alt er bøndane sjølve. For å koma meg ut i landbruksområde prøvar eg å få tak i fleire organisasjonar som organiserar bøndene. Det tek litt tid, men eg trur eg kjem tid snart. Folk er som regel veldig engasjert, og har alle moglege "gode" idear til korleis eg skal løyse oppgåva. Det manglar ikkje på kontaktar for å seia det slik, men eg må sortere litt, og held meg mest til eit nettverk med "profesjonelle" aktørar.

SOSIALISERING
Ellers går det greit. Livet som forskar er noko einsamt i lengda, men eg fant ut at det i grunn er heilt ok. Særleg sidan dei einaste samtalene eg har hatt med lokal ungdom har vore med gutar/unge menn som har intens lyst til å bli venn med meg. Sjølvsagt fordi eg er bleik i huda, har blonde krøllar og truleg mykje pengar. Det er veldig lett å gjenomskode opplegget, sjølv om dei trur dei er verdens don juan og skal hjelpe meg med alt mogleg. Når eg går rundt slik, med ein kar, halsande på slep som skal vise vegen til biblioteket eller få tak i taxi for meg, så tenkjer eg at det slettes ikkje er så gale å vera aleine. Og når det viser seg at dei eigentleg ikkje veit vegen til biblioteket eller når det er eg som får tak i taxien og avtalt pris på eiga hand, så smiler
eg med skadefryd inni meg og konstaterar at eg eigentleg trivs i selskap med meg sjølv. Sjølv om det hadde vore fint å hatt skikkelege vener her.

DRITUNGAR
På vegen heim frå eit mislykka intervjuforsøk (vedkommande var ikkje inne, og kom heller ikkje før mykje seinare) møtte eg ein gjeng gutungar, rundt 15 år gamle og væpna med vassballongar.

"Dei kan berre prøve seg", tenkte eg. Og det gjode dei.

Eigentleg hadde eg ikkje så mykje i mot å bli våt - det var ein varm dag og kleda tørka fort. Det eg derimot hadde noko i mot, var den vassballongen som sprakk like over lomma der eg hadde putta mp3-spelaren som eg fekk til jol, og som eg har nytta til å ta opp intervju med. Den fine teknologien innanfor det lekre designet tolte ikkje påkjenninga. No spelar han Solitary Man med Jonny Cash av seg sjølv, og berre Solitary Man, og går heilt amok gjenom menyvala. Dritungar. No skal eg ned på politistasjonen for å melde dei. Ikkje at eg trur at det får konsekvensar for dei, men eg kan håpe at det får konsekvensar for meg i form av forsikringutbetaling.