I indianaranes fotspor

No er eg i Cuzco. Her blir eg verande i omtrent 5 timar til, før eg, Guri og ein sveitser som slengte seg med, set kursen oppover i høgdegradane til Puno og ein liten dam som folk driv og kallar Titicaca.

Ein ting er obligatorisk for alle som er i Cuzco; besøke Machu Pichu. Som dei gode turistane me er, så betalte me også ein himmelhøg sum for å køyre eit skranglete tog i fire timar heilt til den gamle incabyen. Det vil seia, me kom ikkje heilt fram med toget, for Machu Pichu ligg ganske langt oppe i ei li.

For å koma seg opp kan ein gjera to ting; stige dei 600 høgdemetrane(blei det sagt, eg holdt ikkje telling) til fots eller svinge seg opp med bussen. Guri ville ha god tid på toppen, så ho tok bussen, medan eg trassa regnver og steile bakkar og tok beina fatt. Det var tungt - tyngre enn vulkanklatringa i Guatemala, Ulriken på 45 minutt og elgjakt i Veggsfjellie kjentest det ut som. Det hadde eg sikkert berre godt av, for i Lima finst det mykje mat og heller lite fysisk aktivitet. Machu Pichu var uansett verdt både sveitten og myggstikka som har dekorert leggane mine. Foto derifrå kan sjåast neste veke.

Ellers så har fleire interesante fenomen blitt observert. For det første er turistar nærmast ein turistatraksjon i seg sjølv. Då eg klatra meg oppetter mot Machu Pichu, steg for steg, sveitt og tungpusta møtte eg ein haug med både peruanarar og turistar som hadde gjort seg ferdig med severdigheitane på toppen og var på veg ned. Men bilde ville dei ha; bilde seg sjølv saman med sliten, sveitt, tomatraud turist (meg). No har i alle fall seks peruanske kamera bilete av seg sjølv og sveitt nordmann. Dei kjem nok til å flire godt når filmane blir framkalla.

Det eit anna fenomen eg har oppdaga er at italienske pensjonistar ikkje har køkultur. Det fant me ut då me venta på bussen som skulle frakte oss ned att til toget. Ikkje berre var køen lang og me hadde dårleg tid. I tillegg var køen full av nemnde italienarar som var sure fordi me hadde tilfeldigvis stilt oss opp midt i gruppa deires. Omringa av italienske gamlingar på alle sider, som absolutt skulle koma først inn på bussen blei me nærmast blinde av paraplyar i augo, dytta ned trapper, skubba og puffa. Det er den raraste køen eg nokon gong har stått i. Eg kan fortelje at me rakk toget etter heftig springing.

Eit tredje observert fenomen er grisar på tak. Kvart einaste tak i Cuzco har to grisar og eit dekorert kors på taket, trudde me. Det viste seg at det ikkje var grisar i det heile tatt, men oksar. Dei er plassert der for å gje huset styrke og verne det mot vonde ting, som til dømes jordskjelv. Derfor har eg og Guri gått til innkjøp av to minivariantar av dessa grise-oksane som skal verne vårt krypinn i Torborg Nedreaasgate. I mangel av tak (bur i blokk) har me avgjort at dyra skal hengast på døra.

Til slutt vil eg minne om at Guri er på sama ferda som meg, og oppdaterer bloggen sin omtrent like ofte som meg. Hennes opplevingar kan lestast her